Önceki gün gerçekleştirdiğimiz ziyarette, birlikte iş yapmaya hazırlandığımız ev sahibimiz yaşının 50 olduğunu ve benim hatırlayamayacağım dönemlerde, “Renault araba almak için insanların 1-2 sene bekledikleri” dönemi anlatıyordu ki, aklıma babamın Beyaz bir Renault 12 almak için girdiği sırayı paraya ihtiyaç duyduğu için, kar’ıyla satmasına rağmen, araba sahibi olamayacağı için üzüldüğü günler geldi.
Ben de ev sahibimize o dönemleri hatırladığımı söyledim.
İşte yaş konusu o zaman açıldı. İki gün önce 47 yaşımı doldurduğuma ev sahibimizi inandırmakta zorluk çektim. (Ben de hala inanamıyorum ama nedeni farklı). Yaşımdan genç görünmekten gizliden bir mutluluk duydum mu?
Tabiki…
…
Sonra neden genç gözüküyor olabilirim diye düşününce; 1984 yılına yani henüz 17 yaşımı tamamladığım yıla geri gittim.
…
1983 yılında lisemden benden bir dönem önce mezun olan bir abimizle okulun mezuniyet gecesinde sohbet ettim. Okulda popüler bir öğrenciydi. Ankara Üniversitesi SBF Uluslararası İlişkiler bölümünü kazanmıştı. İyi bir rol modeldi. Onun tavsiyesi ile Uluslararası İlişkiler Bölümü hariç, SBF’nin diğer 5 bölümünü üniversite sınav tercihlerime yazdım. Bunların birincisi de Kamu Yönetimi bölümü idi. Sınav kazandığımda karşı komşumuz veteriner prof.’un mezun olunca kaymakam olunduğunu, söylediğinde bölümün ana iş alanını öğrenmiştim. Yoksa, tamamen rol model tavsiyesi ile girdim SBF’ne.
İlk sene sevdim mi? Hayır.
Okula, bölümüme, bölümdeki arkadaşların daha okula girmeden donandıkları ideolojik yapılarına, alışmakta zorluk çektim.
İşte o zaman Ankara’da Askeri spor tesislerini keşfetmemle başladı, ağırlık-kondisyon çalışmalarım. Aralıklarla sürdü, halada dönem dönem sürüyor. Eskisi kadar yoğun çalışamasam da ne zaman spor salonuna gidip, ağırlık kaldırsam, mekik çeksem, ip atlasam mutluluğum artıyor.
Acaba bu mudur beni ev sahibimiz gözünde 47 yaşında göstermeyen. Yoksa henüz siyah duran saçlarım mı?